Home > Verhalen > Als je écht wilt, is niets onmogelijk

Als je écht wilt, is niets onmogelijk

Toen David van Dam (41) besloot om te gaan trainen voor een marathon, geloofde hij niet meteen dat het hem ook echt zou lukken. Maar hij bleek tot veel meer in staat: in maart 2021 liep hij 107 kilometer op één dag. En nog is de grens niet bereikt.

“Tien kilometer hardlopen, dat vond ik jarenlang een prima afstand. Toen mijn schoonvader kanker kreeg, besloot ik samen met hem en mijn zwager mee te doen aan de actie Alpe d’HuZes, om geld op te halen voor onderzoek naar kanker. Maar mijn schoonvader overleed voordat we konden gaan. Voor mijn zwager was het daarna klaar, maar bij mij was er een zaadje geplant. Samen met mijn vrouw besloot ik geld in te gaan zamelen voor kinderen met kanker. Mijn schoonvader was gek met kinderen, wij werken allebei met kinderen – voor hen wilde ik me inzetten.

Een kennis die al marathons liep voor KiKa, daagde me uit om ook te gaan trainen. Na een jaar liep ik mijn eerste marathon in Rotterdam, daarna besloot ik voor KiKa mee te lopen in New York. Met het hele gezin haalden we geld op. We stonden op jaarmarkten, zamelden statiegeldflessen in, benaderden bedrijven. We deden het echt samen; hun inzet was net zo belangrijk als de mijne. Alle beetjes helpen, dat is altijd ons motto geweest. En dat geldt niet alleen voor de donaties, maar ook voor de steun die we elkaar geven. Een aanmoediging op het juiste moment kan voor een ander nét het verschil maken. Toen ik in New York over de finish kwam, voelde ik een enorme ontlading. Het verlies van mijn schoonvader, het zoontje van vrienden dat aan kanker was overleden, de verhalen van de andere zeventig lopers in het KiKa-team… het kwam allemaal samen. Het was een waardevolle ervaring, die ook nog eens 12.000 euro opleverde.

Eenmaal thuis begon het al snel opnieuw te kriebelen. Ik schreef me in voor de marathons van Tokio en Berlijn en we begonnen weer met het werven van sponsors. Mijn zoons fietsten regelmatig mee tijdens mijn trainen en waren bij alle oefenwedstrijden die ik liep. Alles liep gesmeerd, ik was topfit en had al mijn targets gehaald, maar toen werd alles afgelast. Corona. Toen ook Nederland in lockdown ging, viel ik wel even in een gat. Mijn lichaam vroeg om training, maar ik wilde ook voor KiKa bezig blijven.

Toen ik hoorde dat een van de andere KiKa-lopers een individuele last man standing run organiseerde, zei ik meteen: ik doe mee. Je loopt dan elk uur een ronde van 6,7 km; de resterende tijd rust je. Normaal gesproken wint degene die dit het langst volhoudt, maar nu zouden alle deelnemers vanwege corona voor zichzelf lopen: 16 uur lang, van avondklok tot avondklok, elk uur een ronde. Dat maakte dus maximaal 107 kilometer in totaal… ik was er absoluut niet klaar voor, maar dat maakte me niks uit. Ik heb gewoon anderen om steun gevraagd. Elke ronde liepen er twee of drie mensen met me mee, er reed een wagen met muziek achter ons, er hingen spandoeken langs de kant. En ik haalde het! De laatste ronde vergeet ik nooit, overal stonden mensen met lichtjes. We haalden 3.000 euro op, veel meer dan ik had durven hopen. En het effect reikte nog verder: ik merkte dat ik anderen inspireerde om ook te gaan sporten. Dat vond ik supergaaf.

Gaandeweg is het een missie van ons gezin geworden om geld in te zamelen voor KiKa. Ik heb me alweer ingeschreven voor de marathons van Berlijn, Texel en Tokio en voor een triatlon van KiKa Extreme. Ik weet niet waar mijn grens ligt, maar bereikt heb ik hem nog niet. Toen ik begon met trainen voor mijn eerste marathon, dacht ik niet dat ik het zou kunnen. Nu weet ik dat het menselijk lichaam tot heel veel in staat is, als je er goed voor zorgt en vol voor je doel gaat. No limits. Zo leef ik.”

Wil je David steunen? Kijk op daviddraaftdoor.com!