Edwin Baaijens
Toen de huisarts hem vertelde dat hij met zijn levensstijl nog hooguit 6-8 jaar te leven had, besloot Edwin Baaijens (56) het roer om te gooien. Hij liet zijn maag verkleinen, ging sporten en viel ruim 60 kilo af. “Van de 14 medicijnen die ik slikte, heb ik er nu niet één meer nodig.”
“Ik wist natuurlijk best dat ik ongezond leefde. Ik was veel te zwaar, leed aan diabetes en had nog een heleboel andere kwaaltjes. Ik moest mezelf met 14 medicijnen overeind houden. Maar ja: ik werkte hard en nam de tijd niet om er iets aan te doen. Ik stond er niet bij stil hoe ernstig het was gesteld met mijn gezondheid, totdat mijn nieuwe huisarts me confronteerde: ‘Als je zo doorgaat, leef je misschien nog 6, hooguit 8 jaar’, zei hij. Nou, dat kwam wel even binnen. Ik kwam alleen thuis na dat gesprek en ging op de bank zitten. Ineens besefte ik dat ik vandaag precies 3 dagen ouder was dan mijn vader, toen hij overleed. Op dit punt in zijn leven was hij dus vertrokken: hij had zijn kinderen niet zien trouwen, hij had zijn kleinkinderen nooit gekend. Ik had hem enorm gemist op belangrijke momenten in mijn leven. Ik voelde een strijdlust omhoog komen: dit wilde ik niet – niet voor mezelf én niet voor mijn kinderen. Ik wilde er voor ze zijn en samen genieten van de stappen die ze nog zouden zetten. Ik belde de huisarts terug en zei: zeg maar wat ik moet doen, ik ga veranderen.
Anders eten en meer bewegen; dat was het plan van aanpak. De huisarts verwees me naar het ziekenhuis, waar ik een maagverkleining kreeg: 80% van mijn maag werd weggehaald. Een diëtist hielp me mijn eetpatroon te veranderen: 3 keer per dag kleine porties met veel eiwitten. Daar houd ik me nog steeds aan, ik weeg al mijn eten af: 75 gram vlees is bij mij ook echt 75 gram en niet stiekem 10 gram meer. Alles of niks, zo zit ik in elkaar. Natuurlijk heb ik ook lastige momenten gehad. Vroeger zei ik nooit ergens nee tegen, nu moest ik wel. Als we uit eten gingen, sneed ik mijn biefstuk doormidden en gaf ik de helft weg. Friet at ik ook niet meer, ik pakte alleen wat knapperige stukjes onderuit het bakje. Maar zo is het wel gelukt om 60 kilo te verliezen.
Afgelopen jaar hebben ze de overtollige huid op mijn buik weggehaald, ik had er bijna een vuilniszak met los vel aan hangen. Helaas liep ik daarna een forse inwendige infectie op, waar ik ontzettend ziek van werd. Ik heb 6 maanden thuis gezeten; dat was niks voor mij want ik ben geen stilzitter. Het was best een struggle om me toch te houden aan mijn gezonde eetpatroon en weer te beginnen met trainen, maar ik hou vol. In september is mijn eerste kleinkind geboren, dat is de grootste beloning die ik kon krijgen. Ik geniet enorm van Remi, opa zijn is misschien nog wel mooier dan vader zijn. Ons gezin is hechter geworden sinds de komst van die kleine; daar deed ik het allemaal voor. Nu wil ik natuurlijk nog meer kleinkinderen zien opgroeien, dat helpt mij om mijn gezonde levensstijl vol te houden. Qua gewicht en gezondheid heb ik mijn doel bereikt, ik slik niet één medicijn meer. Mijn bloeddruk en bloedsuiker zijn normaal, ik heb geen last van mijn reuma, mijn lever en nieren functioneren goed. Ik slik alleen nog een voedingssupplement, omdat mijn maag niet meer alle voedingsstoffen opneemt. Maar dat wil niet zeggen dat ik klaar ben: ik zal altijd op mijn eten moeten blijven letten en blijven sporten.
Ik heb ontdekt dat ik heel hard kan werken en grote uitdagingen aankan, daar ben ik trots op. Achteraf denk ik dat dat besef het verschil heeft gemaakt. In onze familie worstelen veel mensen met hun gewicht, ik had me er eigenlijk al bij neergelegd dat ik niet oud zou worden. Die berusting was misschien mijn grootste fout, ik weet nu dat het wél anders kan. Ik zou het fijn vinden als er mensen zijn, die na het lezen van mijn verhaal ook in verandering gaan geloven. Een mens is tot veel in staat, mij is het ook gelukt. Het leven is veel te mooi om vroeg te sterven. Gewoon gas erop en gáán.”