Diana Driessen
Ruim 16 jaar kon Diana Driessen (56) geen kant op met haar sportieve fanatisme, zelfs bij de minste inspanning raakten haar gewrichten overbelast. Uitgerekend de overgang bracht verlossing: “Nu ik weer kan sporten, voel ik me fysiek én mentaal een ander mens.”
“Mijn ergste jeugdherinnering? Die enkele keer dat ik op de reservebank zat tijdens een korfbalwedstrijd. Voor mij was sporten álles. Bij ons in Dinther waren er grofweg twee sporten: voetbal voor de jongens en korfbal voor de meiden. Dat laatste werd het dus voor mij. Later kwamen er meer sportmogelijkheden, toen ging ik ook turnen. Vond ik ook geweldig, maar korfbal – dat had ik zelf kunnen verzinnen. Veel mensen vinden het een saaie sport, maar het is juist een supermooi spelletje. Ik merkte dat ik er goed in was en uiteindelijk speelden we met ons team ook een aardig niveau. Ik voelde me super als ik turnde of korfbalde, maar vond ook andere (bal)sporten leuk. Toen ik na de havo een beroepsopleiding moest kiezen, koos ik dan ook voor een sportopleiding. Die heb ik nooit voltooid overigens.
Alles veranderde na mijn derde zwangerschap. Ik kreeg drie kinderen in drie-en-een-half jaar tijd en dat trok mijn lichaam niet. De eerste keer speelde ik nog korfbal tot in de vierde maand, de tweede keer moest ik bij 13 weken stoppen toen ik een uitwijkbeweging maakte. Man, wat deed dat pijn. En de derde keer liep ik uiteindelijk zelfs met krukken, omdat het bewegen van mijn rechterbeen echt te pijnlijk was. De artsen stelden de diagnose hypermobiliteit en al die zwangerschapshormonen waren daar niet bepaald bevorderlijk voor geweest. De pijn was verschrikkelijk, maar ik was mijn hele leven gewend om niet te zeuren en door te gaan, dus dat deed ik nu ook. Maar uiteindelijk was het zo erg dat ik er echt niet meer stoer overheen kon stappen. Het was hopeloos, ik werd er zowat depressief van.
Ik belandde bij de Tolbrug om te revalideren. Daar besteedden ze vooral veel aandacht aan de psychologische kant: ik moest de beperkingen van mijn lijf maar leren accepteren. Nou, dat werd een dingetje… Dat kon en wilde ik dus niet. Daar was ik veel te fanatiek voor. Poeh, wat heeft me dát veel kruim gekost. Steeds als ik maar een beetje vooruit leek te kunnen, probeerde ik weer wat te sporten, maar na 3-4 weken lag ik er dan weer een hele tijd uit.
Dat ik moest stoppen met korfbal, vond ik het allerergst. Het duurde zeker een jaar of 5 jaar voordat ik het woord ‘korfbal’ überhaupt kon uitspreken zonder dat er tranen in m’n ogen sprongen. Ik ging als scheidsrechter meer wedstrijden fluiten – als m’n lijf het maar enigszins toeliet – maar dat was toch heel anders. Ik had geen binding meer met een team en natuurlijk wilde ik dit perfect doen. Nou, dat was dus het eerste dat ik moest loslaten: als scheidsrechter kun je nou eenmaal niet alles zien en je kunt foute beslissingen ook niet goedmaken. Ik droom nog steeds weleens dat ik zelf korfbal, maar ik weet dat dat er nooit meer van zal komen. De kans dat het misgaat, is te groot.
Uiteindelijk heb ik zo 16 jaar lopen tobben: proberen, pijn lijden en weer stoppen. Mijn fysiotherapeut voorspelde dat de overgang weleens mijn redding kon zijn: andere vrouwen worden dan stijver in hun gewrichten, maar die van mij zouden dan juist ‘normaal’ kunnen worden. Hij kreeg gelijk. Op mijn 48e kreeg ik de eerste opvliegers en op mijn 50e begon ik weer met sporten. Ik startte eind 2016 met de Milon Cirkel; heel gedoseerd en gecontroleerd, alleen op de crosstrainer ging ik in 4 minuten helemaal tot het gaatje. Ik vond het heerlijk en ging al snel 3x per week. Mijn lichaamsvet smolt weg waar ik bij stond, in 3 maanden was ik zo’n 10 kilo lichter. Echt, Milon heeft mijn lijf weer ‘aan’ gekregen.
Na 2 jaar Milon durfde ik een nieuwe stap te maken. Ik koos voor Beats; een intensieve circuittraining waar je hartslag gemonitord wordt en je in ‘zones’ traint, bij voorkeur in geel, oranje en rood. Het is echt iets voor mij: ik kan mezelf helemaal uitleven en zíe ook wat ik doe. Ik ben nog net zo fanatiek als altijd. Als we bijvoorbeeld op de zwarte box moeten stappen, dan probeer ik dat de eerste 20 keer toch springend te doen. Ik roep ook nogal eens door de zaal om anderen aan te moedigen, het geeft me dat gevoel van vroeger – samen sporten. Na de les kom ik even bij met een bakkie koffie en dan ga ik de sauna in; dat is voor mij echt de kers op de taart. Daarna doe ik nog een lesje Body Balance of Yin Yoga en als ik tijd heb ga ik daarna nóg een keer de sauna in. Zo doe ik dat vaak drie keer per week, knappe jongen die me daarvan weerhoudt. Ik vind het héérlijk.
Sporten heeft me mijn uitlaatklep en levenslust teruggegeven; ik heb dat gelukstofje dat je aanmaakt door te sporten, gewoon nodig. Ik zeg het tegen iedereen die het maar wil horen: als niks meer lukt, als je lijf je in de steek laat en je overal van baalt, ga de Milon Cirkel doen. Begin gewoon en ontdek wat je aankunt, je wordt hier keigoed begeleid. Als je fysiek eenmaal vooruit gaat, knap je ook mentaal weer op. Ik hoop dat ik mijn verstand blijf gebruiken en mezelf niet voorbij loop als ik ouder word.
Tonny Voets is hier bij Switch 180 mijn grote voorbeeld, zij is 77 en doet nog steeds mee met Beats. Zo fit en gezond wil ik ook blijven.”