Harm van den Boom
Harm van den Boom (33) speelde 25 jaar volleybal zonder problemen, maar vorig jaar kreeg hij ineens fysieke klachten. Het bleek reuma te zijn. Dat hij met volleybal moest stoppen, was een bittere pil, maar hij heeft ook nieuwe ervaringen opgedaan. ‘Ik luister nu beter naar mijn lichaam.’
“Het begon met rug- en nekklachten, daarna kreeg ik er ineens een ontstoken voet bij. Via de huisarts belandde ik in het ziekenhuis; daar stelden ze vrij snel de diagnose: ik bleek een vorm van reuma te hebben die vaker voorkomt op jonge leeftijd. Het was een harde klap. Ik leidde een actief leven: twee keer per week volleyballen, veel wandelen en elke zondag mountainbiken. Dat kon ik niet allemaal op dezelfde manier blijven doen.
Het stomme was dat de arts en de fysiotherapeut niet op één lijn zaten. De arts zei dat ik veel moest blijven bewegen; hij raadde me alleen aan om met volleyballen te stoppen want daardoor zouden mijn klachten kunnen verergeren. De fysio ging echter veel verder: hij vond dat ik ook moest stoppen met mountainbiken en lange wandelingen vond hij ook niet meer verstandig. Daar baalde ik heel erg van. Ik dacht: straks kan ik niks meer. Ik besloot in elk geval met volleybal te stoppen. Het was een lastig besluit, na 25 jaar. Maar ik bleef wel betrokken bij de club: ik ben nu assistent-coach bij een vriendenteam. Mountainbiken en wandelen heb ik niet opgegeven; ik geniet ervan om buiten bezig te zijn.
Daarnaast ben ik bij Switch 180 gaan fitnessen om mijn lichaam sterker te maken. De fysiotherapeut gaf me specifieke oefeningen voor mijn nek en rug mee; met de coaches hebben we daar een trainingsschema omheen gebouwd. Ik kom in elk geval 2 keer per week, soms 3 keer. Ik weet waarvoor ik het doe, dat is een goede stok achter de deur. Maar ik vind het trainen ook echt leuk, zelfs al is het min of meer gedwongen. Elke 4-5 weken doe ik een meting, dan wil ik een verbeterstap hebben gemaakt. Ik merk dat ik meer gewicht kan tillen en dat ik het langer vol kan houden.
Ik besteed ook meer aandacht aan mijn voeding. Omdat ik een glutenallergie heb, keek ik altijd al op de verpakkingen, maar nu kijk ik ook naar de eiwitten. Die zijn goed voor de spieropbouw. Ik ben ook minder vet gaan eten: hoe minder gewicht ik met me meedraag, hoe beter het is voor mijn gewrichten. Een fit boy zal ik nooit worden, maar ik ben wel heel bewust met mijn gezondheid bezig.
Waar mijn grens ligt? Dat ben ik nog aan het uitzoeken: hoe ver kan ik gaan zonder klachten te krijgen? Het laatste wandelweekend naar de Veluwe ging heel goed, fietsen gaat ook nog steeds vlot en pijnloos. Maar het blijft wel afhankelijk van hoe actief de ontsteking is. Nu zit ik in een passieve fase, maar als de ontsteking weer opvlamt, doet bewegen ineens veel pijn. De eerste keer dat dat gebeurde, was best heftig. Ik was lekker drie keer per week aan het sporten en ineens zat alles vast en kon ik nauwelijks meer lopen. De ontstekingen veroorzaken slijtage in mijn gewrichten, dat is al te zien. Met de ontstekingsremmers die ik slik, is het nu nog onder controle te houden. Aan zwaardere ontstekingsremmers wil ik voorlopig nog niet beginnen, daarvoor vind ik mezelf nog te jong.
Het voordeel aan mijn leeftijd is dat ik mijn levensstijl kan aanpassen om erger voorkomen. Stress heb ik er niet van, maar ik denk wel veel aan de toekomst: betaal ik later de prijs voor wat ik nu allemaal doe? Kan ik mijn werk wel blijven doen? Ik leg glasvezel aan; de beweging en afwisseling zijn goed voor mijn lichaam. Stilzitten is veel slechter, dan gaat alles vast zitten en heb ik veel meer pijn. Maar wanneer doe ik teveel? Dat weten we later pas.
Voorlopig blijf ik mijn grenzen verkennen en nieuwe doelen stellen. Onder het motto ‘Enjoy life before it’s too late’ wil ik dit jaar de Nijmeegse Vierdaagse gaan lopen. Van mijn arts mag het, zolang ik naar mijn lichaam luister. Dat vereist best wat zelfreflectie: niet eigenwijs zijn en doorlopen, maar verstandig zijn en stoppen als het teveel pijn doet. Als ik de finish haal, is dat zowel een fysieke als mentale overwinning: dan heb ik aan mezelf bewezen dat ik nog heel veel wél kan. Dat zou echt mega gaaf zijn.”